Outdoor: Ginkgo biloba (MiłorzÄ…b dwuklapowy (chińs

Gatunki drzew, które należy hodować na zewnątrz.
Eva

Outdoor: Ginkgo biloba (MiłorzÄ…b dwuklapowy (chińs

Post autor: Eva »

Miłorząb dwuklapowy (chiński) - ginkgo biloba

W tłumaczeniu z języka japońskiego gin - oznacza srebrny, a kyo – morela.
Nazwa niem.: Mädchenhaarbaum - drzewo z włosami dziewczyny
Nazwa ojczysta (chińska): - łapa kaczki

Jedyny żyjący przedstawiciel klasy miłorzębowatych z podgromady nagozalążkowych, relikt ery mezozoicznej. Najstarsze reliktowe i endemiczne drzewo kuli ziemskiej. Przed 100-200 milionami lat tworzył wraz z drzewami iglastymi lasy na półkuli północnej.
Ponad 250 milionów lat temu zaczęła się historia miłorzębów - są one o wiele starsze od drzew iglastych. Miłorzęby najlepiej rozwijały się w jurze i dolnej kredzie tworząc wiele gatunków i odmian. Świadczą o tym liczne odciski ich charakterystycznych liści, odnajdywane w skamieniałościach z tamtego okresu. W czwartorzędzie w rezultacie zmian klimatycznych miłorzęby znalazły się na krawędzi wymarcia.

Do dzisiejszych czasów z wielu gatunków miłorzębów dotrwał tylko jeden: miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba) znany także pod nazwą miłorzębu chińskiego, japońskiego i dwudzielnego. Naturalnie występuje on na niewielkim obszarze w górach Tianmu-Shan we wschodnich Chinach. W swej ojczyĽnie osiąga wysokość do 30 metrów i wiek ponad tysiąc lat. Mimo że w Azji miłorząb znany był od niepamiętnych czasów, czczony jako święte drzewo i sadzony wokół świątyń, Europejczycy odkryli go dopiero w 1690 roku za sprawą niemieckiego uczonego i podróżnika Engelberta Kaempfera.
Pierwsze sadzonki miłorzębu trafiły do Europy około 1730 roku, a do Polski w drugiej połowie XVIII wieku. Sadzono je w parkach i ogrodach, dlatego obecnie na terenie naszego kraju można spotkać wiele okazów mających ponad 100 lat. Przykładami takich drzew są okazałe miłorzęby z ogrodów botanicznych w Krakowie i Warszawie.

Jak poznać miłorząb? Zazwyczaj drzewo ma prosty, pień i stożkowo ukształtowaną koronę. Ogólnym wyglądem przypomina naszą, dziką gruszę. Czasem u starszych egzemplarzy na gałęziach i pniu, szczególnie w miejscach wcześniejszych zranień, powstają narośla tzw. czi-czi. Określenie to w języku chińskim oznacza sutki. Początkowo drobne wybrzuszenia kory wydłużają się stopniowo w kierunku ziemi. Większe z nich kształtem przypominają nieco stalaktyty spotykane w jaskiniach. Narośla te po dojściu do podłoża wypuszczają korzenie i pędy.

Pod względem budowy kwiatów i liści miłorząb ma wiele prymitywnych cech, właściwych roślinom nagozalążkowym. Mimo że roślina przypomina drzewa liściaste, to tak naprawdę jest bliżej spokrewniona z drzewami iglastymi. Bardzo charakterystyczne są wspomniane już liście z wycięciem pośrodku i z tak zwanym dichotomicznym unerwieniem. Wygląda to tak, jakby niemal wszystkie nerwy liściowe zaczynały się w ogonku i rozkładały w formie wachlarza. Nerwy te są równoległe i widłowato rozgałęzione. Barwa liści zmienia się w zależności od pory roku i przybiera kolor od jasnozielonego wiosną do jasnożółtego jesienią.
Inną charakterystyczną cechą jest zapach. Jesienią przy owocujących okazach znajduje się dużo nasion w srebrno-żółtawych osnówkach, wielkości małej śliwki o średnicy 2-3 cm, wydzielających intensywną zgniłą woń, owoce są jadalne. Chińska nazwa miłorzębu „yin-kuo” oznacza właśnie - srebrny owoc.
Brzmienie tego słowa stanowiło postawę do nadania nazwy łacińskiej „Ginko” przez Karola Linneusza (przyrodnik szwedzki, żyjący w XVIII wieku, twórca pierwszej uporządkowanej systematyki roślin i zwierząt).

Od dawna drzewa miłorzębu otaczano szczególną troską. Wierzono, że posiadają magiczną moc. Jesienią, nie bacząc na odrażający zapach owoców, zakochani zbierali pożółkłe liście, aby wysyłać na nich miłosne westchnienia. Same nasiona, a także liście, służyły do wyrobu mikstur medycznych - zawarte w nich substancje rozszerzają naczynia krwionośne. W Chinach sporządzone z nich wywary podawano w celu łagodzenia kaszlu i astmy lub wzmacniania pamięci i koncentracji.
W fitoterapii miłorząb jest ważną rośliną leczniczą, odkrytą ponownie w ostatnich kilkunastu latach. Pierwsze wiadomości o leczniczych właściwościach liści miłorzębu dwuklapkowego znaleziono w starożytnych recepturach tradycyjnej medycyny chińskiej, które były opublikowane 2800 lat przed naszą erą. Używano wówczas sproszkowanych liści miłorząbu w leczeniu zmian degeneracyjnych mózgu. Obecnie produkuje się ekstrakt z liści zawierający wiele składników a zwłaszcza glikozyd flawonowy. Znajduje on zastosowanie w leczeniu i profilaktyce zmian procesu starzenia co jest zagadnieniem bardzo istotnym dla starzejących się społeczeństw krajów rozwiniętych.

Aktywne substancje z miłorząbu przeciwdziałają utlenianiu tłuszczów w ścianach komórek i ich wnętrzu, zwłaszcza w mózgu oraz naczyniach krwionośnych. Poprawiając elastyczność krwinek i naczyń włosowatych powodują lepsze ukrwienie a tym samym utlenienie i odżywienie tkanek. Przywraca to młodzieńczą wrażliwość komórek mózgu na neurotransmitery (substancje hormonalne, za pomocą których komórki komunikują się ze sobą). Przykładem może być odrodzenie się wrażliwości receptorów na działanie ważnego neuroprzekaĽnika, serotoniny. Stwierdzono również wpływ miłorząbu na utrzymanie właściwego poziomu cholesterolu oraz blokowanie utleniania jego frakcji LDL. Stosowanie preparatów z miłorząbu może podtrzymać i poprawić sprawność intelektualną, zapobiegać zatorom w naczyniach krwionośnych mózgu i innych częściach ciała, poprawić sprawność narządów wzroku i słuchu.

Równie chętnie używano lekkiego i miękkiego, a więc łatwego w obróbce drewna. Wewnętrzna część kory wraz z łykiem dostarczała jasnobrązowego barwnika. Wyciąg z miłorzębu jest też składnikiem napojów izotonicznych.

Miłorzęby są długowieczne, odporne na pasożyty, dobrze znoszą dużą zawartość dymu i pyłu w powietrzu oraz przycinanie, stąd nadają się do obsadzania alei i ulic w miastach. Miłorząb jest odporny na mrozy, zanieczyszczenia środowiska, a także na wszelkiego rodzaju katastrofy naturalne (przemieszczanie się kontynentów, zlodowacenia). Drzewa miłorzębu przetrwały także w epicentrum wybuchu jądrowego w Hiroszimie. Ma minimalne wymagania co do warunków glebowych, sporadycznie choruje.

Stanowisko: pełne słońce. z wyjątkiem bardzo młodych okazów, które wymagają lekkiego ocienienia. Chronić przed mrozem zimą, zwłaszcza korzenie, które zawierają bardzo dużo wody. Do przemarznięcia może dojść już w temperaturze – 5 st.

Pielęgnacja:
Podlewanie: codziennie podczas sezonu wegetacyjnego, podlewać obficie, aby dokładnie nawilżyć podłoże. Utrzymywać dość niską wilgotność podłoża zimą.
Nawożenie: dwa razy w miesiącu, od wiosny do polowy lata.
Przesadzanie: co roku wczesną wiosną, do 10 roku. Potem przesadzać co dwa lata. starsze okazy co trzy lata. Stosować standardowe podłoże.
Drutowanie: unikać drutowania, gdyż bardzo szybko powstają blizny na korze.
Cięcie: uszczykiwać nowe pędy dwa razy podczas sezonu wegetacyjnego wiosną i jesienią. Pędy przycina się nad drugim lub trzecim liściem. Najwyżej położony liść powinien wyrastać na zewnątrz korony. Gałęzie przycina się po opadnięciu liści. Przy cieciu formującym zwracać
uwagę, aby duże rany nie były widoczne od przodu, ponieważ nie zabliĽniają się i nie są zalewane kalusem.
Rozmnażanie: ze stratyfikowanych nasion wysiewanych jesienią lub wczesną wiosną. Z sadzonek zdrewniałych jesienią.
Formy bonsai: wzniesiona nieregularna, kępiasta. Wielkość od średniej do dużej. Najlepiej jeśli prowadząc je jako bonsai zachowuje się naturalne właściwości i kształtuje przez przycinanie formę „płomienia” lub kolumny.

przykładowe tematy na forum dotyczace uprawy gatunku:
viewtopic.php?t=930&highlight=

zdjęcia - inspiracje przygotował dary1
informacje przygotował dary1
Załączniki
ginko biloba1.jpg
ginko biloba1.jpg (38.06 KiB) Przejrzano 10711 razy
ginko biloba2.jpg
ginko biloba2.jpg (24.92 KiB) Przejrzano 10711 razy
ginko biloba3.jpg
ginko biloba3.jpg (35.19 KiB) Przejrzano 10712 razy
ODPOWIEDZ