MIESZANKI GLEBOWE - lekturka

[Bolas]

Dzis szperajac na necie znalazłem fajny artykół odnosnie mieszanek glebowych. Coprawda pisza głownie co do kaktusów ale kilka ciekawych info i wyjasnia kilka pojec.
Bojac sie ze informacje zawarte na n/w stronie zostana usuniete przekopiowałem cały tekst do forum.

http://www.republika.pl/naszekaktusy/pr ... ziemi.html


W pracach dotyczących kaktusów znajdujemy wiele zestawów mieszanek ziemi do uprawytych
roślin. Poglądy poszczególnych autorów na to zagadnienie bywają często zupełnie sprzeczne ze
sobą. Najczęściej wynika to z faktu, że opierają się oni tylko na krótkotrwałych i zupełnie
powierzchownych obserwacjach, poczynionych przy uprawie własnych roślin. W czasie
kilkudziesięciu lat praktyki okazało się, że dla kaktusów dobra jest przede wszystkim ziemia o niżej
opisanych właściwościach chemicznych, biologicznych i fizycznych. Jeżeli chodzi o skład
hemiczny, ziemia musi zawierać wszystkie podstawowe składniki pokarmowe, tzn. azot, fosfor
i potas (N, P, K), wapń (Ca) i wiele tzw. pierwiastków śladowych (mikroelementów). Inne ważne
pierwiastki chemiczne węgiel (C), wodór (H) i tlen (O) zawarte są w powietrzu i w wodzie.
Wszystkie te składniki muszą znajdować się w postaci przyswajalnej dla roślin i powinny
występować w dostatecznej ilości. Duże znaczenie ma również odczyn ziemi. W uprawie
kaktusów nie może być on ani zbyt kwaśny, ani zbyt zasadowy. Dla większości gatunków
najkorzystniejszy jest lekko kwaśny odczyn ziemi (tzn. pH 6)1. Wprawdzie kaktusy znoszą także
odczyn bardziej kwaśny czy zasadowy, jednakże w podłożu o pH silniej odchylonym od
optymalnego rosną gorzej, a gdy wartość pH wynosi 8, zupełnie przestają się rozwijać.
Biologiczne właściwości ziemi zależne są bezpośrednio od ilości znajdujących się w niej żywych
organizmów. Najważniejszymi z nich są bakterie glebowe. Rozkładają one substancje organiczne
na związki proste, przyswajalne dla roślin. Niektóre wzbogacają ziemię w azot. Bardzo duże
znaczenie mają również fizyczne właściwości ziemi. Jak wiadomo, składa się ona z różnej
wielkości cząstek. Jeśli w skład jej wchodzą same tylko małe cząstki lub jeśli stanowią one choćby
większość jej składu, to zlepiają się ze sobą. Ziemia taka jest bardzo zwięzła, a mało przewiewna.
Mówimy, że ziemia ta jest ciężka. Przeciwieństwem jej jest ziemia lekka. Przeważa w niej piasek.
Jest ona bardzo przepuszczalna i przewiewna. Ziemia dla kaktusów musi być wprawdzie
przewiewna i przepuszczalna, powinna jednak także mieć dostateczną ilość próchnicy. Takie
podłoże można uzyskać przez zmieszanie ze sobą paru podstawowych rodzajów ziemi i innych
składników. Scharakteryzujemy tu kilka najważniejszych z nich. Ziemia torfowa powstaje wskutek
butwienia mchu torfowca przy braku powietrza. Torf jest silnie kwaśny, a jednocześnie
przewiewny. Wiąże dobrze wodę, lecz ma niewiele składników pokarmowych. Ziemia liściowa
powstaje z rozkładu liści. Może mieć różne właściwości, zależne od rodzaju liści, z których
powstała. Najcenniejsza jest ziemia liściowa z lasów bukowych, rosnących na glebach
wapiennych. Ma ona odczyn obojętny. Ziemia liściowa z lasów dębowych i kasztanowych ma
odczyn kwaśny. Aby otrzymać dobrą ziemię liściową, należy liście kompostować co najmniej
przez 2 lata, a w tym czasie stos kompostowy kilkakrotnie przerzucić (tzw. przerabianie pryzmy
kompostowej). Kompost ze ściółki leśnej zawiera przede wszystkim igliwie sosnowe lub
świerkowe. Na suchych obszarach w lasach pod warstwą świeżo spadłego igliwia znajduje się
warstwa igieł znacznie już rozłożonych. Igły te grabimy na stos, który trzymamy przez krótki czas
w ogrodzie i kilkakrotnie przerzucamy. Kompost ze ściółki leśnej ma silnie kwaśny odczyn
Dodajemy go do substratów o odczynie zasadowym. Jako dodatek ma też właściwości
spulchniające. Zastępuje torf, który przewyższa nawet swymi zaletami. Ziemia gnojowa powstaje
zprzekompostowanego nawozu zwierzęcego. Najlepszą otrzymuje się z obornika bydlęcego. Im
starsza jest taka ziemia, tym jest lepsza. Powinna tworzyć jednolitą, czarną masę, w której nie da
się już odróżnić żadnych wyraZnych części nawozu czy słomy. Ma odczyn obojętny lub lekko
zasadowy. Dobroczynne działanie takiej ziemi na rośliny przypisuje się oprócz obfitości
podstawowych składników pokarmowych również hormonom, zawartym w oborniku. Ziemia
darniowa powstaje w wyniku przekompostowania darni. Jest ona cięższa od poprzednich.
O właściwościach takiej ziemi decyduje rodzaj gleby, na jakiej rosła darń. Na przykład ziemia
darniowa z gleb lessowych zawiera wapń. Przy kompostowaniu darni zaleca się przekładanie jej
obornikiem. Dodaje się jej do ziemi zbyt próchnicznej. Piasku używamy do poprawienia struktury
ziemi. Ma on różne właściwości, zależne od swego składu. W niektórych rodzajach piasku trafiają
się domieszki gliny, które powodują sklejanie się substra tu. Taki piasek powinniśmy najpierw
dobrze przemyć, aby pozbawić go tych domieszek. Kruszywo ceglane również poprawia
fizyczne właściwości ziemi. Piasku i kruszywa ceglanego dodajemy do ziemi dla kaktusów w
ilości co najmniej 1/3 części całej mieszanki, a dla niektórych gatunków znacznie więcej, niekiedy
nawet do 90%. Jeśli nie mamy czasu na przemywanie kruszywa ceglanego (dla tych gatunków,
które nie znoszą cegły niewypłukanej ze względu na jej wysoką zasadowość), należy używać w
zamian drobniejszego kruszywa granitowego lub otrzymanego ze szpatu. Podstawową mieszankę
dla kaktusów sporządzamy z następujących składników: 2 3 części torfu lub kompostu ze ściółki
leśnej, 1,5 części piasku, 1,5 części kruszywa ceglanego, 2 części ziemi gnojowej, 1 część ziemi
darniowej. Tę zasadniczą mieszankę możemy zmieniać przez dodawanie lub odejmowanie
niektórych składników, zależnie od tego, dla jakich kaktusów ją przeznaczamy. Na przykład dla
rodzajów Echinopsis i Aporocactus oraz mieszańców z rodzaju Epiphyllum (syn. Phytlocactus)
dajemy mniej kruszywa ceglanego i piasku, a zwiększamy dodatek ziemi gnojowej. Do mieszanki
dla cereusów dodajemy więcej ziemi liściowej, natomiast dla mamilarii, zwłaszcza białych,
zmniejszamy ilość torfu, dodając ziemi darniowej i żwiru ceglanego. Dla cennych gatunków, które
mają delikatne korzenie, zestawiamy mieszankę tak, aby zawierała tylko 10 do 20% składników
próchnicznych. Resztę powinien stanowić piasek i kruszywo mineralne. Dawniej dodawano do
mieszanek wapnia w postaci starego tynku czy szlamowanej kredy. Okazało się jednak, że
większość kaktusów nie znosi w glebie wapnia w tej formie. Rośliny marnieją i tracą korzenie.
NajwyraZniej przejawia się to u rodzajów Ferocactus i Echinofossulocactus. Dla tych kaktusów
stosujemy dziś mieszanki z dużą ilością piasku, w których przeważa ziemia z dużą zawartością
próchnicy o odczynie kwaśnym. W mieszankach takich kaktusy obu wymienionych rodzajów
rosną znakomicie. Mieszanki te nie nadają się jednak dla astrofytów. Szczególnie starsze
egzemplarze, zwłaszcza zaś Astrophytum ornatum, tracą w ziemi o odczynie kwaśnym korzenie i
szybko giną. Podstawę mieszanki dla astrofytów stanowi ziemia darniowa (darń z gleb lessowych)
z dodatkiem do 70% piasku i kruszywa. Aby uzyskać zadowalający wzrost kaktusów tych
rodzajów, dodajemy do wody przy podlewaniu wieloskładnikowego nawozu mi neralnego
(Herbaponu1 lub innego podobnego nawozu). Dla astrofytów ziemia powinna mieć odczyn
obojętny (do umiarkowanie zasadowego). Wapń zawarty w ziemi darniowej, otrzymanej z gleby
lessowej, w większości wypadków wystarcza. W razie użycia innej ziemi musimy dodać wapienia
mielonego, szlamowanej kredy lub gipsu w ilości 1 g/l mieszanki. Dla rodzajów Thetocactus i
Coryphantha łączymy jednakowe ilości podstawowej mieszanki dla kaktusów i mieszanki zalecanej
dla astrofytów.